Amanhã.

Beste mensen,

Ik zit nu ruim 3 weken aan boord van de Happy Delta.
Op 18 april kon ik meerijden met een 'cargo superintendent'. Dat is een duur woord voor een stuurman met veel ervaring, die meekijkt hoe het schip de lading aan boord neemt en zeevast zet.
Deze meneer ging met de auto naar Le Trait en kwam langs Bergen op Zoom, zodoende kon ik met hem meerijden. Dat vond ik wel fijn, want ik heb dus niet hoeven vliegen.

Ik wist dat er nog twee mensen mee zouden rijden, maar ik wist niet of dat nieuwe bemanningsleden waren of wat dan ook. Uiteindelijk kwam Rob, 3e stuurman (die ken ik van school) uit de trein gestapt, samen met een 2e machinist (Cor). Deze laatste is anderhalve week later alweer naar huis gegaan, omdat de meester (hoofdmachinist) niet tevreden was over zijn prestaties, om het maar zachtjes uit te drukken. We hebben voor deze een Est in de plaats gekregen.

Na ± 4 uur rijden kwamen we aan in Le Trait, een klein dorpje aan de Seine, dichtbij Rouen. Aan boord gelijk kennis gemaakt met de kapitein en monsterboekje etc. ingeleverd. Ik kreeg een hut toegewezen van de stuurman, dus ik met mijn koffers mijn hutje binnen. Toen kwam ik erachter dat de vorige persoon die in mijn hut bivakkeerde het kopje 'hygiëne' niet zo hoog in zijn lijstje heeft staan. Dus ik kon gelijk bij aankomst gaan stofzuigen, overal lag haar en rotzooi. Mijn beddengoed stonk, mijn kussen zag geel van opgedroogd zweet, etc., etc.. Om over mijn natte cel en dan met nadruk de wc maar niet te beginnen.

Toen ik 's avonds eindelijk klaar was met soppen, hoorde ik muziek en gepraat in de recreatieruimte. Daar zat de helft van de bemanning bier te drinken en stoere (soms twijfelachtige) zeemansverhalen te vertellen. Ik dacht: 'Ik ga er maar bij zitten, anders zit ik ook maar alleen in mijn hut.' Dus de eerste avond zat ik gelijk al aan 't bier, maar op die manier kon ik wel kennismaken met de bemanning.
Om 02:00 uur maar naar bed gegaan, niet wetende dat de volgende dag een hele lange zou worden.

Vrijdag begonnen we met het laden van 'reels' (spreek uit als 'riels'), grote stalen spoelen waar flexibele leiding op gerold zit. Gebruiken ze in de offshore om gas van een platform naar de wal te pompen. Deze reels worden gestuwd/gesjord oftewel vastgezet (ja, anders vallen ze overboord als we slingeren). En dat is veel werk, en zwaar werk.
Dus zodra de eerste reel aan boord stond, ongeveer om 11:00 uur, begonnen we met sjorren. Dat gaat ongeveer zo: je pakt een dikke staaldraad ('wire', die ongeveer 100 kilo weegt), sleept die naar waar de sjorring moet komen. Deze heeft aan één kant een lus, zodat je hem aan dek vast kan zetten m.b.v. een oog met een sluiting. Dan haal je het andere eind van de draad door zo'n reel heen, en trek je hem zoveel als mogelijk strak. Dan pak je een 'cowhead', een groot stalen ding wat op een koeienkop lijkt. Hier steek je de staaldraad door en dan duw je de cowhead helemaal de draad op, totdat je hem ongeveer op borsthoogte hebt. Hoger kan niet, want daar zijn ze te zwaar voor. Dan steek je het eind van de staaldraad door de cowhead heen, op deze manier krijg je een lus. Dan pak je een 'turnbuckle', ook weer een zwaar stalen ding. Deze heeft aan de ene kant een haak waarmee je hem aan dek vastzet aan een oog. Aan de andere kant komt de cowhead met lus van de staaldraad te zitten. Dat is dan 1 sjorring. Deze zet je dan vast door met een koevoet de turnbuckle strak te draaien. Als je je best doet en jezelf helemaal uitput op het vastdraaien van zo'n turnbuckle, heeft zo'n sjorring een houdkracht van 20 ton.

Je kunt jezelf misschien wel voorstellen dat het best wat tijd (en vooral moeite) kost om zo'n sjorring vast te zetten, laat staan 250. Want zoveel hebben we er ongeveer in totaal moeten zetten. In 3 dagen tijd.

Nou hadden we het geluk dat de havenploeg in Le Trait in de weekenden vrij is. Dus na de slopende vrijdag waren we (tot ieders grote verbazing) 2 hele dagen vrij. Dus de zaterdag en de zondag heb ik lekker geluierd en Le Trait bekeken. Wat trouwens zó gebeurd is, het is maar een heel klein dorpje. Maar wel met een supermarché, het is natuurlijk wel Frankrijk. Dus wat bier, chips e.d. gekocht, want pas het volgende weekend werd de kantinelijst weer uitgegeven.

Dinsdagmiddag vlak voor het avondeten kwam de laatste reel aan dek, en 's avonds laat waren we klaar met sjorren. Woensdagochtend vroeg, op mijn verjaardag, zijn we vertrokken richting Vitória, Brazilië. Tot 12 uur aan dek gewerkt en 's middags wachtgelopen met de 1e stuurman, van 4 tot 8. 's Avonds maar een biertje gedaan, ik was tenslotte jarig.

Ik ben mijn stage dus begonnen aan dek, hier blijf ik een maand werken. Dus over ruim een week, ongeveer, ga ik naar de machinekamer.

Op 29 april gingen we voor anker bij Las Palmas, waar we gingen bunkeren. Hier is de nieuwe 2e machinist aan boord gekomen, plus een leerling, James uit Den Helder. We zitten nu dus met 2 leerlingen aan boord.

Eerst was het de bedoeling dat de bunkerboot langszij kwam bij ons, maar de deining was te groot. Toen moesten we dus naar binnen toe. Toen we vast lagen, kwam de bunkerboot langszij en hebben we gebunkerd.

De dag daarop was het koning(s/inne)dag. Ik hoefde dus niet te werken 's middags, jammer dat ik wel gewoon moest wachtlopen van 4 tot 8. Voor de rest werd het niet gevierd, geen zeskamp aan dek ofzo. Er hingen alleen wat oranje vlaggetjes en ballonnen op de brug.

Er zitten trouwens best wat Nederlanders aan boord. De kapitein is Nederlands, de meester, de 3e machinist, de 3e stuurman, James en ik.

Op zaterdag 4 mei gingen we de evenaar over, en jawel, Neptunus was weer van de partij. Dit keer had hij maar 1 slachtoffer, nl. James. Om 1 uur hebben we hem opgesloten in een warm hok, met een paar lekkere biertjes voor de dorst (die we eerst opgestookt hebben tot ong. 80°C). Om 3 uur hadden we alles gereed gezet voor de ontgroening. James geblinddoekt, rotte vissenkop om zijn nek gedaan, uit zijn hok gehaald en aan de schandpaal gezet waar hij vragen moest beantwoorden. Bij een goed antwoord kreeg James een slok bier, bij een fout antwoord afval over zijn hoofd. Na alle vragen fout beantwoord te hebben, (natuurlijk,) heeft de bootsman uit de losse pols een mooi kruis uit James' rosse haardos geschoren.

Op de ontgroening volgde natuurlijk een barbecue. De kok had vooral zijn best gedaan op de saté, die was erg lekker. Maar de spare-ribs, biefstuk, spek etc. gingen er ook goed in. Het was een gezellig feestje.

Tijdens de oversteek naar Brazilië zag mijn dagschema er ongeveer zo uit: 's Ochtends van 8 tot 12 aan dek werken, tussen 1 en 4 aan mijn verslagen en andere bezigheden en van 4 tot 8 wachtlopen met de stuurman.

Dit waren soms best vermoeiende dagen, want om 8 uur begon het al met het vastzetten van alle sjorringen. Dit deden we met groepjes matrozen, 3 groepjes van 2 man meestal. De staaldraden van de sjorringen rekken uit door het slingeren van het schip. Op deze manier komen deze dus losser te staan. Daarom moeten alle sjorringen elke ochtend nagelopen worden. Met andere woorden: jezelf weer helemaal uitputten op die klote-dingen.

Als dat eindelijk gebeurd was had de stuurman altijd wel andere werkzaamheden, zoals bijvoorbeeld schilderen of dingen smeren.
Dus vooral het werken aan dek was behoorlijk vermoeiend.

Maar nu liggen we voor anker bij Vitória, wachten tot we naar binnen mogen. Elke keer beloven die Brazilianen weer dat we morgen écht naar binnen mogen, maar ik geloof er niks meer van. Misschien liggen we hier nog wel een week of nog langer, niemand die het weet. Als ik de loods aan boord zie komen en richting de brug zie lopen, dan pas geloof ik dat we écht naar binnen gaan.

Het is wel goed vertoeven hier, ±30°C, lekker briesje, bijna geen deining. Dus dit weekend heb ik lekker gevist en in het zonnetje gezeten.

Nou, dat was het wel zo'n beetje.

Groeten! Freek.